KROKODYLE ŁZY / Krokodilstränen

Wierszyk czeka od paru dni na obrazek. Jest mało tak denerwujących rzeczy jak "nieodrobione zadanie domowe" dla kujońskiej duszy. No, może komar latający nocą po sypialni. Wreszcie się udało. Jest tekst, jest obrazek.
Jest jeszcze tyle do zrobienia! Napisania. Narysowania. Opowiedzenia. Przeczytania. Przeżycia.
Do dzieła! :)

KROKODYLE ŁZY

Poniedziałek. A krokodyl

Łzy wylewa aż po brodę

Wtorek. Krokodyle ślozy

Przesłaniają mu świat boży

Środa. Leży gad w łez swych kałuży

Czas mu w płaczu się nie dłuży

Czwartek, piątek i sobota

Gad w łzach wije się i miota

Przy niedzieli w odwiedziny

Przyszła bliższa część rodziny

Ściska, cmoka, w plecy klepie

A gadzinie nic nie lepiej

„Stary, nie płacz, szczęki ściśnij

Płaczą dzieci, nie mężczyźni!”

Lecz krokodyl zda się głuchy

I łka dalej do poduchy

Minął miesiąc, minął drugi

Gad wciąż leje z oczu strugi

W trzecim nagle westchnął lekko

Wnet płacz jakby odjął ręką

I krokodyl grzbiet wyprężył

Paszczą kłapnął, wzrok wytężył

Do najbliższej wody kłusem

Na króciutkich łapach ruszył

Wskoczył hyżo niczym żaba

A nie dwieście kilo gada

Pływa crawlem i na plecach

Na dnie kłęby szlamu wznieca

Kły wyszczerza, grzbiet do słońca

Pręży. Radość nie ma końca.

Bo po pierwsze, z łzami wylał

Wszelkie troski krokodyla

Teraz lekko mu na duszy

I w uśmiechu zęby suszy

Dwa, by po powałę płakać

Lub z radości na pysk skakać

Krokodylem trza być z kłami

Lub mężczyzną z... klejnotami!