Postanowiłam upamiętnić naszą rozmowę z Milanem. Tę o znakach drogowych. Właściwie codziennie wydarza się coś, co warto by uwiecznić. Nie tylko pierwsze momenty, ale specjalne błyski. Słowa. Gesty. Sytuacje. Niestety wieczorami, jak mam już kawałek papieru i ołówka, moja pamięć nie chce nic wyrzucić na brzeg. Wszystkie chwile wrzuca na wielki kompostownik, na którym wspomnienia ulegają biodegradacji. Wiem, że nic się nie zapomni tak na dobre. Wszystko zsumuje się w jeden bagaż doświadczeń, moc intuicji. Ale czasem tak by się chciało móc wrócić do wspomnień jak do starej przytulanki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz