SOKOLI WZROK

Nie ma to jak sokoli wzrok! Zawsze podziwiałam mojego tatę, który z kilometra rozpoznawał numer nadjeżdżającego autobusu. Aż zobaczyłam go pewnego dnia, jak czytał gazetę. Ręce miał wyciągnięte daleko przed siebie. W końcu stwierdził, że ręce są za krótkie i poszedł do okulisty. Wrócił w okularach. Cóż, wspaniała daleka perspektywa może też oznaczać ślepotę w krótkim horyzoncie. Mam chyba wzrok po tacie. Fantastycznie widzę to, co (może być) przede mną za 10 lat, ale jak przychodzi do przełożenia tego na kroczki z dziś ja jutro, to dłubię po omacku.
Dość tego samobiczowania się :) Jest środa. Piękna jesień. Skończyłam śmieszną bajkę o przyjaźni. Zaraz idę z Ineczką na rower. Mała ma już rok! Nie do wiary, ile przez ten czas chochlików zdołało się zagnieździć w jej lazurowych oczętach.

Aha, gdyby ktoś pytał, to owszem, ten wierszyk miał być lekko ironizujący :)

SOKOLI WZROK

Poleciał w niebo sokół

i okiem rzucił pod nogi.

Wszyściutko widział wokół

od Osin po Barłogi.

Tu rośnie mak, łan żyta,

tam marchwi korzeń krzywy.

W zagrodzie do koryta

wpycha się wieprz nieruchliwy.

Tu sąsiad na sąsiada

zaczaił się z łopatą.

Pod chatą baba gada,

dokąd wyjedzie w lato.

Pies łańcuch drze przy budzie,

jaskółka nosi muchy,

żuk gnojarz toczy w trudzie

małe, śmierdzące kluchy.

Rój pszczół się pożarł z osą,

jabłuszko robal chrupie,

stonoga idzie boso,

turysta ma włos w zupie.

Do domu wrócił sokół,

wyciagnął się w fotelu,

pomacał skrzydłem wokół,

wziął „Rzepę” z gazet wielu.

Czyżby to błąd był w druku?

Czy oko go nie myli?

Oczy swe przetarł sokół

i bardziej się pochylił.

„Nie widzę ni literki!

Ni małej, ni tej dużej!

A może sęk tkwi w ciemni

jak przy ślepocie kurzej?

Siądę pod żyrandolem...

I nic! Jak kocham bozię!

Jak w papier pukam dziobem

Jest nawet jeszcze gorzej!”

„Rzepę” rzucił w łan żyta,

gdzie maki, mysz, żuk w kreski

i krążąc w chmurach czyta

od deski aż do deski.